21 Φεβρουαρίου 2011
Ημερομηνία: 21 Φεβρουαρίου 2011, 01:11 Κατηγορία: Λάρισα
Πολεμώντας με τη Λεγεώνα των Ξένων
Σε Ινδοκίνα και Αλγερία με το κεπί και το πράσινο μπερέ
Του Δημήτρη Βάλλα, φωτ. αρχείο Δ. Βάλλα
Τον συναντούσαμε σχεδόν κάθε μέρα στην κεντρική πλατεία που είτε κρύο, είτε ζέστη είχε, ήταν μόνιμα εκεί. Μόνιμα παρέα με άλλους της ηλικίας του στα παγκάκια, την ώρα που οι ιστορίες για τον Εμφύλιο και την Κατοχή, ήταν πάντα το αγαπημένο θέμα συζήτησης για όλους…
Ο ίδιος ποτέ δε μιλούσε. Άκουγε όμως πάντα με προσοχή όλες τις ιστορίες που συνήθως είχαν πολέμους, πολύ αίμα, και κατέληγαν πάντα ηρωικά και γεμάτες από δόξα…
Στο κεφάλι του, επίσης μόνιμα, λές και ήταν…καρφωμένο, ένα πράσινο μπερέ που ποτέ δεν έβγαζε τουλάχιστον σε ανοιχτούς χώρους.
Τέλειωναν οι ιστορίες, χαμογελούσε και όταν πέρναγε η ώρα, γραμμή για το σπίτι μέχρι υο επόμενο ραντεβού για την άλλη μέρα στο ίδιο σημείο.
Όταν καλοκαίριασε, θυμάμαι, χωρίς να εγκαταλείψει το πράσινο μπερέ έβγαλε το βαρύ μάλλινο σακάκι και φόρεσε τα κοντομάνικα.
Ήταν τότε που πραγματικά γνώρισα τον «Λεωνίδα».
Legio patria nostra
Αν και μιας κάποιας ηλικίας τα μπράτσα του δυνατά και μυώδη και η χειραψία μαζί του σχεδόν σου τσάκιζε τα δάχτυλα.
Όμως αυτό που ξεχώριζε ήταν άλλο: Και τα δύο χέρια γεμάτα τατουάζ κάτι σαν πίνακες ζωγραφικής, με εξωτικούς φοίνικες, ερήμους, παράξενους σταυρούς με βέλη και αραβικά ονόματα.
…Με κατάλαβε ότι τον παρατηρούσα, με κοίταξε με νόημα και μου σφύριξε σχεδόν ψιθυριστά στα λατινογαλλικά: “Legio patria nostra”.
«Η Λεγεώνα λοιπόν ήταν για πολλά χρόνια η πατρίδα μου.
Περίπου 12 χρόνια ήμουν στη Λεγεώνα των Ξένων…
Θα σου πω την ιστορία μου και θα ψάξω στο μπαούλο να σου βρω και παλιές φωτογραφίες , όμως δεν θέλω ονόματα… Για σένα θα είμαι ο «Λεωνίδας», όπως τότε με φωνάζανε στη Λεγεώνα.»
Τελικά την τήρησε την υπόσχεσή του.
Άργησε βέβαια πολύ, μέχρι που ξεπέρασε το «τι νόημα έχουν τώρα όλα αυτά», έβγαλε το πράσινο μπερέ και εκεί στο καφενείο της γειτονιάς άρχισε η περιπέτεια…
Από τα ορυχεία στη Λεγεώνα
Στα 17 μου χρόνια έφυγα λοιπόν από τη Λάρισα στο 1953 μετανάστης στο Βέλγιο.
Εκεί έπιασα δουλειά σε ένα ανθρακωρυχείο στην πόλη Κουρσέλ όπου και γνώρισα έναν Έλληνα από την Ελασσόνα με τον οποίο γίναμε φίλοι.
Σε κάποιο διάλειμμα από τη δουλειά κοιτούσαμε και οι δύο ένα ελληνικό περιοδικό τον «Θησαυρό» που είχε φωτογραφίες και έγραφε για τα κατορθώματα της Λεγεώνας των Ξένων.
Ενθουσιαστήκαμε λοιπόν, εγώ 17 χρονών και εκείνος 28, τα συμφωνήσαμε και μετά από λίγες ημέρες φεύγουμε από το ορυχείο και το Βέλγιο και περνάμε στη Γαλλία, στο Παρίσι.
Γαλλικά ξέραμε λίγα, έτσι πήγαμε στο πρώτο αστυνομικό τμήμα που βρήκαμε μπροστά μας και ζητήσαμε πληροφορίες για τη Λεγεώνα.
Μας έβαλαν λοιπόν σε ένα περιπολικό και μας πήγαν έξω ακριβώς από την πύλη του στρατοπέδου σε ένα προάστιο του Παρισιού.
Περάσαμε την πύλη και βρήκαμε έναν Έλληνα λοχία της Λεγεώνας- Γ. Αποστολάκης λεγόταν, ήταν Κρητικός-και μας πήγε για κατάταξη.
Μας δέχτηκαν, υπογράψαμε και μας πήγαν στη Μασσαλία σε ένα στρατόπεδο νεοσυλλέκτων με άλλα 1.600 περίπου άτομα.
Σχεδόν αμέσως μετά μας βάζου σε ένα καράβι με προορισμό τη Σαιγκόν. Στο Βιετνάμ που ήταν γαλλική αποικία είχε ήδη αρχίσει η επανάσταση και γινόταν εκεί ομηρικές μάχες.
Το τελευταίο οχυρό των Γάλλων ήταν το Ντιεν Μπιεν Φου και η Λεγεώνα μαζί με τον τακτικό στρατό και τους αλεξιπτωτιστές είχαν αναλάβει την υπεράσπισή του.
Η πολιορκία κράτησε πολλούς μήνες και εκεί είχαμε αποκλειστεί με ανεφοδιασμό μόνο από τον αέρα.
Τελικά το οχυρό έπειτα από πολύνεκρες μάχες παραδόθηκε και συλληφθήκαμε όλοι αιχμάλωτοι.
Μόνο η Λεγεώνα είχε εκεί περίπου 6.000 νεκρούς.
Μας κράτησαν μερικούς μήνες μέχρι την υπογραφή της Συνθήκης και έπειτα ένας Βιετναμέζος στρατηγός, θυμάμαι τον έλεγαν Τζιά μας ειπε:
«Σε λίγο θα είσαστε ελεύθεροι και οι Γάλλοι τα κτήνη, θα σας πάνε σε άλλη αποικία».
Πήρα θάρρος και του λέω στα γαλλικά «ου μον ζενεράλ» δηλαδή που στρατηγέ μου. Μου απάντησε ως εξής: «Νεαρέ στρατιώτη, θυμήσου τα λόγια μου ότι όπου και να σας πάνε και από εκεί θα σας διώξουν…»
…Πράγματι, είχε δίκιο γιατί τελικά έτσι έγινε.
Μας έβαλαν πάλι σε ένα καράβι και αποβιβαστήκαμε στο Οράν στη Αλγερία στα τέλη του 54.
Εντάχθηκα στο 13ο Σύνταγμα Ειδικών Δυνάμεων και άρχισε νέα εκπαίδευση στον ανταρτοπόλεμο για να καταστείλουμε το Απελευθερωτικό Κίνημα που είχε αρχίσει ένοπλη δράση από το 1950.
Αλγέρι, Τιαρέτ, Μπατνά, Μπουάμαμα, Κέντσιλα, Σαχάρα.
Σε ερήμους, πόλεις και χωριά για 8 χρόνια ήμουν μόνιμα σε πόλεμο.
Το 1962 με απόφαση του ΟΗΕ που δέχθηκε ο Ντε Γκωλ, οι Γάλλοι έφυγαν από την Αλγερία που κέρδισε την ανεξαρτησία της.
Φύγαμε και εμείς και επιστρέψαμε στη Γαλλία στη πόλη Ομπαν.
…Ήταν και η αρχή του τέλους για τη Λεγεώνα καθώς αναμίχθηκε και σε κίνημα κατά του Ντε Γκωλ που όμως απέτυχε.
Ο Γάλλος πρόεδρος κυριολεκτικά «αποψίλωσε» τη Λεγεώνα των Ξένων που από 50.000 άνδρες έφθασε τότε στους 25.000…»
Ο Λεωνίδας ξαναβάζει το πράσινο μπερέ και ετοιμάζεται να φύγει.
Θα μου πεί ακόμα πολλά, για τα παλιά ες-ες που είχε ενταχθεί στη Λεγεώνα και έκαναν τα χίλια όσα, για άπειρες περιπέτειες και για πολλά άλλα.
«Αλήθεια Λεωνίδα μήπως το μετάνιωσες τελικά;»
Ανόητη ερώτηση, το κατάλαβα μετά, αλλά ήταν πλέον αργά …
«Δημοσιογράφε, θα μου πει, Je Ne Regrette Rien (σ.σ δεν μετανιώνω για τίποτα στα γαλλικά)… και το όνομά μου είναι Γιάννης…»
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ
Η Λεγεώνα των Ξένων (γαλλικά: Légion étrangère) είναι μισθοφορικό στρατιωτικό σώμα στην υπηρεσία της Γαλλίας. Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1831, με διάταγμα του υπουργού των Στρατιωτικών Ζαν Σουλτ, του άλλοτε στρατάρχη του Βοναπάρτη. Στο διάταγμα αναφερόταν ότι η Λεγεώνα θα πολεμούσε έξω από το έδαφος της Γαλλίας. Αποτελείται από ξένους διαφόρων εθνικοτήτων· συνήθως στη Λεγεώνα κατατάσσονται άνθρωποι που, για διάφορους λόγους, διώκονται από τη χώρα τους. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της Λεγεώνας είναι η σιδερένια και, πολλές φορές, απάνθρωπη πειθαρχία της.
Η πρώτη πολεμική επιχείρηση της Λεγεώνας των Ξένων έγινε τον Απρίλιο του 1832 στην τοποθεσία Μεζόν Καρέ της Αλγερίας. Η Αλγερία έγινε για μεγάλο χρονικό διάστημα έδρα της Λεγεώνας. Το 1835 στάλθηκε στην Ισπανία για να πολεμήσει στο πλευρό της βασίλισσας Ισαβέλας εναντίον των Βάσκων οπαδών του διεκδικητή του θρόνου Ντον Κάρλος. Η Λεγεώνα τότε απέκτησε το έμβλημά της: «Ηοnneur et Fidelite» (Τιμή και Πίστη). Ο πόλεμος κράτησε μέχρι το 1839 και στη διάρκειά του η Λεγεώνα είχε μεγάλες απώλειες. Από τους 5.000 λεγεωνάριους, που είχαν ξεκινήσει, απέμειναν μόνο 500.
Από το 1839 και μετά η Λεγεώνα των Ξένων αναδιοργανώθηκε και πήρε μέρος σε όλες τις υπερπόντιες επιχειρήσεις της Γαλλίας. Το 1854 – 56 πήρε μέρος στον πόλεμο της Κριμαίας. Το 1859 πολέμησε στη Ματζέντα της Ιταλίας εναντίον των Αυστριακών. Λίγα χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στο Μεξικό, για να στηρίξει το βασιλιά Μαξιμιλιανό, όπου διακρίθηκε στη μάχη του Καμερόνε (30 Απριλίου 1863). Το 1870 η Λεγεώνα πολέμησε στο πλευρό του τακτικού στρατού του Ναπολέοντα Γ΄ εναντίον των Πρώσων. Στα κατοπινά χρόνια πήρε μέρος στους νέους αποικιακούς πολέμους της Γαλλίας, ιδιαίτερα στην Ινδοκίνα.
Μάχη στο Κονγκό το 1978. Στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο πολέμησε στο πλευρό του γαλλικού στρατού. Με τη λήξη του μεταφέρθηκε στο Μαρόκο, για να αντιμετωπίσει την εξέγερση του Αμπντ Ελ Κριμ. Η έκρηξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου προκάλεσε συρροή ξένων εθελοντών. Το 1941 η Λεγεώνα πολέμησε στη Συρία με τις δυνάμεις του Ντε Γκολ και το 1942 στις ερήμους της Λιβύης και της Αιγύπτου εναντίον του Ρόμελ. Πήρε μέρος στην απόβαση στην Προβηγκία τον Αύγουστο του 1944. Στο τέλος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου οι δυνάμεις της Λεγεώνας έφταναν τους 20.000 άντρες. Οι εθελοντές που κατατάχτηκαν εκείνη την εποχή προέρχονταν κυρίως από τη Γερμανία. Αρκετοί απ” αυτούς ανήκαν προηγούμενα στα Ες-Ες.
Η Γαλλία χρησιμοποίησε τη Λεγεώνα των Ξένων εναντίον των λαών των αποικιών της, που εξεγέρθηκαν μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Η Λεγεώνα πολέμησε εναντίον των ιθαγενών της Μαδαγασκάρης, της Ινδοκίνας, της Αλγερίας. Η αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Αλγερίας (1962) σήμανε και το τέλος της δράσης της Λεγεώνας ως αποικιοκρατικού στρατού. Σήμερα η έδρα της Λεγεώνας βρίσκεται στην Ομπάν της Γαλλίας, στις εκβολές του Ροδανού. Ο κύριος όγκος των δυνάμεών της στρατοπεδεύει στην Κορσική. Μπορεί να καταταγεί στη Λεγεώνα οποιοσδήποτε, για περίοδο τουλάχιστον 5 χρόνων. Οι αξιωματικοί είναι συνήθως Γάλλοι.
ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ/KEIMENO: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΛΛΑΣ