14.03.2015
Francuski kralj Luj Filip osnovao je 10. marta 1831. godine Francusku Legiju stranaca sa sjedištem u Alžiru. Jedan od prvih zadataka legije je bilo osvajanje Alžira. Ova misija traje do 1835. kada Alžir pada u ruke Španaca.
Osim u Alžiru, legija je poslije reformisanja učestvovala i borbenim pohodima protiv Italije (1859) i Meksika (1863) gdje se 30. aprila 1863. dogodila najpoznatija bitka ove jedinice. Naime, tri oficira i 63 legionara se na području plantaže Kamerone uspijevaju jedan dan oduprijeti napadu oko 2.000 Meksikanaca. U ovoj bici ginu skoro svi legionari, dok se njih pet odlučuje za bitku do zadnjeg, te prsa u prsa, sa nataknutim bajonetima trojica odlaze u smrt.
Jedina dva preživjela legionara potpisuju kapitulaciju samo pod uslovom da zadrže svoje oružje i da se pobrinu za mrtve. Ovaj dan se u legiji slavi kao najveći praznik, a metaforično pokazuje odanost legije Francuskoj i borbu do zadnjeg. Od tada, se na svim zastavama regimenata u čast palim, ovaj datum i ime bitke navodi ispod amblema jedinice. Do danas, ova jedinica je prošla mnoga ratišta i time branila interese francuske republike.
Legija stranaca je jedan od najpoznatijih dijelova francuske kopnene vojske (Armee de Terre). Ovaj integralni dio je sastavljen od dobrovoljaca iz mnogih zemalja, bez obzira na njihovu etničku, religioznu ili jezičku pripadnost. Jedini uslovi za ulazak u sastav ove jedinice (pored fizičkih) su odanost francuskoj republici i toliko poznavanje francuskog jezika da bi se razumjela naređenja. Iako je sastavljena od dobrovoljaca iz različitih država i kulturnih prostora, oficirski kadar legije se sastoji isključivo od Francuza, što znači da dobrovoljci u najboljem slučaju imaju mogućnost dolaska do podoficirskih činova.
Zadatak legije u početku je bilo štednja krvi francuskih državljana, dok je danas taj spektrum proširen. Sama legija se danas broji u najelitnije francuske jedinice i učestvuje, pored specijalnih misija, u svim misijama francuske vojske van zemlje, dok na samoj teritoriji Francuske ne smije djelovati.
Iako se u današnjem smislu ovakvi vojnici nazivaju plaćenicima, u istoriji ratovanja ovakvi potezi ne prave izuzetak. Već Rimljani, a kasnije i Turci su na ovaj način popunjavali redove svojih oružanih snaga.
Legija stranaca je organizovana u osam regimenata (pukovnija), jednu brigadu i dva atašea. Regimenti imaju različitu jačinu, dok naziv regiment proizilazi iz istorijskih pogleda strukture. Svi regimenti se mogu označiti kao laki motorizovani regimenti u sklopu kopnenih snaga.
Nezamjenjiv znak prepoznavanja legije stranaca je bijeli kepi tzv. Kepi Blanc. Ovu vrstu kape u bijeloj boji nose samo podoficiri i vojnici. Boja beretke legije je zelena (Beret vert), a oznake se nose kao kod skoro svih francuskih jedinica na desnoj strani. Grb legije je granata sa sedam vatrenih repova koja legiju povezuje sa prethodnikom, regimentom Hohenlohe. Boje legije su zelena i crvena. Dok zelena prikazuje tlo, crvena označava krv. Ako se neki dio jedinice nalazi na zadatku, trouglasta zastava se okreće naopako, tako da se zelena boja nalazi dole, a crvena iznad. Time se označava ratno stanje, tj. krv na zemlji.
Moto legije je Legio Patria Nostra, što prevedeno znači: legija je naša domovina. Jedan od primjera samostalnosti i korijena legije je pjesma Le Poudin. Ova pjesma se pjeva pri maršu ili, ako se jedinice ne nalaze u hodu, samo u stavu "mirno".
Legija stranaca je za mnoge dobrovoljce početak novog života. U principu pristup legiji imaju muškarci između 18-40 godina, srednje građe tijela, ne previsoki ili preniski, ne preteški ili prelaki. Najveća pažnja se obraća na zdravstveno stanje dobrovoljca.
U prve dvije godine je zabranjen kontakt sa rodbinom i prijateljima iz prethodnog života. Plata (900-1300 evra, sa dodatkom ishrane, smještaja i garderobe) se isplaćuje u kešu. Legionari nemaju pravo na žiro račun.
Poslije 20 godina službe, legionar ima pravo na doživotnu penziju i zdravstvenu brigu. Penzija se isplaćuje i u inostranstvu.
